Over Volwassenenleesgroep

Met weinig woorden schept Keegan licht in het donker. Een waargebeurd kinderdrama een subtiele novelle over een Iers meisje dat uit logeren gaat bij een kinderloos echtpaar. Daar beland ze in een weldadige wereld die prachtig wordt beschreven.
Pleegkind is geschreven vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, die enerzijds een goed ontwikkeld waarnemingsvermogen heeft, maar als kind natuurlijk niet alles meteen kan duiden. Soms ziet de lezer door haar ogen zaken die ze zelf niet meteen ziet. Bijvoorbeeld als blijkt dat haar kamer behang heeft waarop treintjes en jongetjes staan afgebeeld en dat er in de kast jongenskleren liggen, die zij draagt, totdat zij en haar pleegouders − John en Edna Kinsella − op een dag echte meisjeskleren gaan kopen.
In het huis van deze familie vind ze een warme genegenheid die ze nooit eerder heeft meegemaakt.
Onder hun hoede bloeit ze langzaam op.
Door het perspectief van een jong kind te kiezen, kan Keegan uitblinken in wat ook in dit soort kleinigheden haar grote kracht was: spanning opwekken door wat ze niet vertelt. De vader wordt al vroeg getypeerd als we horen dat hij bij het gokken een vaars heeft verloren en als hij tegen de Kinsella’s opschept dat hij een geweldig hooi-jaar heeft: ‘De hooizolder ligt tot de nok toe vol.’ Het meisje weet dat dat niet waar is: de man die moet komen hooien is nog niet geweest en de tijd begint te dringen. Waarom liegt vader? De lezer leest tussen de regels door dat er geen geld is om een werkman in te huren. Stap voor stap wordt het duidelijk dat de hoofdpersoon afkomstig is uit een kil, armoedig gezin. Dat heeft ze zich nooit gerealiseerd omdat ze geen vergelijkingsmateriaal heeft gehad.